English
Health

Na e patën thënë gjyshërit, por s’e besuam

Na e patën thënë gjyshërit, por s’e besuam

Artikulli në vijim është shkruar nga shkrimtarja amerikane Allison Glock, artikuj të së cilës janë botuar në New York Times, New Yorker, Esquire, Rolling Stones, GQ etj.

Vajza ime 19-vjeçare ulet përballë meje në tavolinë, sytë e saj janë të mbushur me shumë pikëpyetje. Ajo po lufton, si të gjithë ne, me purgatorin ekzistencial ku po e gjejmë veten. Nuk dimë kur do të përfundojë, ose si do të përfundojë, ose çfarë ndikimi do të ketë te ne si njerëz, si vend.

Vajzat e mia, si pafund të tjerë në botë, kanë ndryshuar rutinën dhe janë shkëputur nga miqtë. Jeta e tyre u lëkund fort dhe u drejtuan te prindërit, të cilët nga ana tjetër nuk e dinë se çfarë po vjen.

Ato lexojnë gazetat, informohen nga telefoni. Personalisht njohin shumë mjekë dhe infermierë që po luftojnë në vijën e parë të betejës. E ndjejnë shqetësimin në ajër. Më duhet të bëj të pamundurën që t’i qetësoj.

I them vajzës 19-vjeçare që e kuptoj që ndihet e humbur, bosh. I kujtoj sa me fat jemi. Të gjithë bashkë. Që kemi një qen. Që e duam njëri-tjetrin. Që kemi mundësi të përqafohemi.

I them edhe që mendoj shumë për gjyshërit. Kur isha e re, i shihja gjithnjë teksa luanin letra me njëri-tjetrin, zgjidhnin fjalëkryqe, kërcenin bashkë në dhomë, shihnin televizor.

Familja ime vjen nga Appalachia. Gjyshërit jetuan në një shtëpi në një qytet të vogël industrial në Virginia. Ecnin në të njëjtat trotuare, uleshin në të njëjtat vende, këndonin teksa lanin enët, bënin ndonjë thashethem. Jetë e thjeshtë që vinte nga mungesa e shumë mundësive.

Edhe pse aq e thjeshtë, ishte bukur. Tani i besoj fjalët e tyre. Ata e dinin se çfarë vlente. Gjyshi shërbeu në luftë. Edhe gjyshja. Panë vdekje, kotësi, heroizëm dhe humbje. Ata e dinin se çfarë kishte vërtet rëndësi.

Do të duhet ta gjejmë motivimin në gjëra të vogla, i them vajzës tjetër. Te çastet. Pas orëve të gjata dhe të rrëmujshme, ne do të ulemi dhe do ta gjejmë kuptimin e jetës në qetësi.

Ose të paktën, pranoni që të nesërmen nuk na e premtoi askush.

E kuptoj situatën. Dua të qaj, të pi duhan, të rri vetëm. Por në vend të kësaj, bëj dush, pi kafe, vendos buzëkuq.

I shoh teksa qëndrojnë në oborr, shtrirë në batanije teksa lexojë bashkë. I shoh nga dritarja. Dielli shkëlqen në fytyrat e tyre. Zogjtë vazhdojnë të fluturojnë. Përreth ka lule.

Mos humbisni edhe

REELS

✨Eleganca nuk ka nevojë të bërtasë. Palltoja “Elite” e @yosoy_class është krijuar për ju që vlerësoni stilin minimalist dhe cilësinë e vërtetë. Me 60% lesh në përbërje, ajo ofron ngrohtësi, stil dhe një ndjesi luksi që ndihet natyrshëm që në veshjen e parë. Bonus: një çmim i menduar për të qenë i përballueshëm. 🌸

@millennium.garden Christmas Market: hapësira perfekte për të kaluar kohë me miqtë, për t’u ndalur pas pune apo thjesht për të shijuar dhjetorin ashtu siç duhet. Pije të ngrohta për ditët e ftohta, street food për çdo shije, shtëpiza e ëmbëlsirave për pak ëmbëlsi dhe DJ gjatë fundjavave për ta mbajtur energjinë gjallë. 🎄🎶

Dhjetori është muaji i zgjedhjeve të bukura, i kombinimeve të reja dhe i garderobës që merr pak më shumë vëmendje. Te @paene.al , ky sezon vjen me rehati, elegancë dhe detaje që bëjnë diferencën, sepse çdo sezon meriton një fillim të bukur. 🤍

Good hair days just got better. 🩷 Bukuria e flokëve fillon nga cilësia. Hair Extensions nga @perfect.beautyzone janë të punuara me flokë natyral, të krijuara për të dhënë volum, gjatësi dhe një pamje që duket krejtësisht natyrale.

Artistja e njohur Elhaida Dani ka fituar rolin e Esmeraldes ne versionin italian te musicalit te famshem “Notre Dame de Paris” nga Riccardo Cocciante. Dani, ish-fituesja e edicionit te parë të “Voice of Italia” ka vite që performon në rolin e Esmeraldes (nga viti 2016), ne versionin francez, duke dhene shfaqje sold-out ne teatrot me te medha te botes nga Parisi ne Singapor. Si nje Esmeralda italiane, Elhaida do te performoje ne teatrot me te mira te Italise, duke perfshire edhe 4 netë ne Arena di Verona. “Notre Dame de Paris” eshte nga prodhimet e llojit “musical” me te famshem ne bote dhe ka nje cmim Guiness per hapjen me te suksesshme ndonjehere te nje musical. Prej 27 vjetesh, kjo shfaqje franceze e kompozuar nga Riccardo Cocciante dhe e shkruar nga Luc Plandomon, eshte vene ne skene mbi 5000 here dhe eshte pare nga me shume se 15 milion spektaktore.

Një fustan i bukur e ndryshon menjëherë ndjesinë e festave. ✨ Koleksioni festiv i @kraspiofficial vjen me deri në 50% ulje: i krijuar për netët që kërkojnë më shumë shkëlqim dhe prani. Një koleksion i menduar për ty që, sapo hyn në një dhomë, ndryshon energjinë e saj.

Është zhvilluar në Durrës Turneu Kombëtar i Basketbollit të Unifikuar 2025, një ditë plot plot pozitivitet,sport dhe momente frymezuese. Special Olympics Albania, me mbështetjen e Coca-Cola, solli në fushë mbi 150 sportistë që na kujtuan se sporti është për të gjithë. Një event që inspiroi, bashkoi dhe tregoi sa bukur është kur talenti dhe përfshirja shkojnë krah për krah. ❤️✨ #UnifiedSports #CocaColaBottlingShqipëria #SpecialOlympics #BasketballForAll

Lëkura jote meriton më të mirën dhe ky është momenti. ✨ Përfito 35% ulje në të gjitha injeksionet gjatë ofertës festive në Dermaluxe Clinic Tirana. Kujdes i avancuar dhe rezultate të sigurta. @dermaluxe_clinic_tirana ℹ️ Për më shumë informacion, shkoni në stories / highlights.

Ishte diss për nusen apo diçka e lezetshme për t’u përmendur? Po nusja po qesh nga sikleti apo e vlerësoi fjalimin e tij? Si e shihni ju këtë moment viral?

Shakira këndon me djemtë e saj në Buenos Aires

We were told by our grandparents, but we didn't believe it

Na e patën thënë gjyshërit, por s’e besuam

The following article was written by American writer Allison Glock, whose articles have been published in the New York Times, The New Yorker, Esquire, The Rolling Stones, GQ and others.

My 19-year-old daughter sits opposite me at the table, her eyes filled with many question marks. She is struggling, like all of us, with the existential purgatory where we are finding ourselves. We do not know when it will end, or how it will end, or what impact it will have on us as humans, as a country.

My daughters, like other endless people in the world, have changed routine and disconnected from friends. Their lives shook and they turned to parents who, on the other hand, do not know what is coming.

They read the newspapers, are informed by phone. I personally know many doctors and nurses who are fighting in the front line of battle. They feel the worry in the air. I have to do my best to calm them down.

I tell the 19-year-old girl that I realize she feels lost, empty. I remind them how lucky we are. All together. That we have a dog. That we love each other. That we have the opportunity to embrace.

I also say I think a lot about grandparents. When I was young, I would always see them playing cards with each other, picking up crosswords, dancing together in the room, watching television.

My family comes from Appalachia. Grandparents lived in a home in a small industrial town in Virginia. They were walking on the same sidewalks, sitting in the same places, singing while washing dishes, doing some gossip. A simple life that came from a lack of opportunities.

Although so simple, it was beautiful. Now I believe their words. They knew what it was worth. Grandpa served in the war. Even my grandmother. They saw death, vanity, heroism and loss. They knew what really mattered.

We'll have to find the motivation in small things, I tell the other girl. In the moments. After long, messy hours, we will sit down and find the meaning of life in peace.

Or at least, accept that nobody promised us the next day.

I understand the situation. I want to cry, smoke, just hang out. But instead, take a shower, drink coffee, put on lipstick.

When I go out of the bathroom, the girls are in the yard, lying on a blanket and reading together. I look out the window. The sun shines on their faces. The birds keep flying. There are flowers around.

×