Viti që po lëmë pas ishte më i vështiri i jetës sime…
M’u desh të isha protagoniste e një filmi bardh e zi: ishte pikërisisht kështu; i bardhë si dy fëmijët e mi, dritat e mia të vogla që më ndriçojnë edhe në momentet e errëta, pastaj një hapësirë e madhe bosh ndjenjash të turbullta, indinjatë dhe trishtimi përzier; pa ngjyra… e pastaj veç klithma të heshtura të shpirtit tim që m’u desh t’i kapërceja bashkë me lotët që s’guxoja t’i derdhja nga sytë, një ulërimë që më turfullonte nga brenda dhe ngecte po aty në kraharor, e fshehur pas buzëqeshjeve të zeza.
Ndoshta në ndonjë moment në jetë kam kërkuar e luftuar të jem protagoniste, por nuk e kisha menduar kurrë që do të isha protagoniste e një filmi bardh e zi, të cilin skenari i jetës ma përplasi në fytyrë dhe nuk më la zgjidhje tjetër veçse ta metabolizoj brenda meje, se më duhet ta përqafoj këtë rol edhe ta jetoj.
M’u deshën 31 vite jetë për të kuptuar se sa të kota janë ndonjëherë ato gjërat vërtet të pavlera të cilave u kam dhënë rëndësi, dhe se çfarë vlen vërtet ndoshta e kam marrë për të mirëqenë apo nënvlerësuar. Kuptova sa e gjatë mund të të duket edhe veç një sekondë; se si ajo një sekondë mund të të ndryshojë jetën… përgjithmonë!
Kuptova sa e pafuqishme jam përpara universit, pikërisht atëherë kur zbulova te vetja një forcë që s’e dija që e kisha kalitur brenda meje me vitet, ndoshta për ta shfaqur pikërisht tani që kam më tepër nevojë të jem e fortë, të mësoj të mbijetoj në këtë luftë të mundimshme midis jetës e vdekjes, bazuar në një kronometër pa afat.
E kështu, mes kësaj rrëmuje bardh e zi të këtij viti, mësova të eci edhe mbi gjemba, edhe mbi prush, duke mbajtur kokën lart, duke kërkuar dritën e shpresës së fshehur pas reve që mbulonin qiellin tim. Ia dola ta ndal shiun veç për një ditë të shumë ëndërruar dhe të jetoj përrallën time të dashurisë, të kurorëzoj ndjenjën më sublime, të festoj jo veç për dashurinë, por për kuptimin e thellë që ajo mbart, për unitetin, për familjen, për përjetësinë… Ia dola! Arrita ta shkruaj të bardhën mbi të zezë, duke ia rrëmbyer jetës si trofe faktin që atë natë ti ishe prezent aty, si një kujtim që do mbetet i gdhendur gjithmonë, ndoshta edhe kur e nesërmja do zbrazë shiun e reve të këtij qielli të zymtë.
Ndoshta nuk do të jem aq e fortë sa të mund të hap çadrën dhe të dal e palagur nga stuhia, por të paktën do të kem aty atë kujtim që nuk e fshin dot as ky shi i rrëmbyer, sepse do të mbetet brenda meje si fitorja e vetme e të gjitha humbjeve të këtij viti, si filli i pakëputur që më mban lidhur me përjetësinë…
(e shkruar një natë me shi, duke bërë bilancin e një viti gjatë të cilit im atë u diagnostikua me tumor malinj të shkallës së IV dhe ende po lufton me të, ndonëse fatkeqësisht shanset reale për mbijetesë janë të tilla që veç një mrekulli do ta bënte ta fitonte këtë betejë.)
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
