English
Anabelizim

Letër burrit tim që ende mendon se është heroi

Letër burrit tim që ende mendon se është heroi
Foto: Gjeneruar nga inteligjenca artificiale

- Nga një grua që u zgjua

E kam dashur një hije në trup burri.
E kam ushqyer me shpirt.
E kam mbuluar me durim.
Kam ndërtuar një shtëpi mbi rërë dhe e kam quajtur “familje”.

Ti nuk ishe kurrë aty.
Ishte veç trupi yt që endej.
Ti thjesht zhdukeshe.
Ti shihje, ndërsa unë mbytesha në përgjegjësi
dhe ti mendoje se të bërit asgjë mjaftonte.

Isha nënë për fëmijët tanë,
por edhe për egon tënde.
I kam ushqyer të gjithë - fëmijët me dashuri,
ty me heshtje e mbijetesë.

Për vite me radhë, jam tkurrur për të të bërë ty më të madh.
E kam kafshuar gjuhën derisa më gjakosën tregimet
që kurrë s’i tregova,
tregime për sëmundje që s’i meritova,
për fatura që i pagova me shpresë dhe zemërthyerje,
për premtime që nuk i mbajte kurrë.

Edhe kur ika…
me dinjitet,
me kujdes,
me një avokat dhe një zemër të mavijosur, por që rrihte ende,
ti sërish më përndoqe.
Më shkruaje urrejtje në agim
si një fantazmë që ulërin te dera që dikur e mbylli vetë nga brenda.

Ti mendon se je i fuqishëm kur je i lig.
Por ligësia është thjesht dobësia
e veshur me zhurmë.

Ti mendon se heshtja është dobësi, gjithashtu.
Por heshtja është mbretëria që ndërtova
kur kuptova se kaosi yt nuk meritonte asnjë dëgjues.

Të kam dhënë më shumë se ç’më takonte:
një shtëpi që s’e deshe asnjëherë,
fëmijë që ende të shohin me dashuri sepse unë u kam folur me dashuri për ty
dhe një grua që dikur e njihje,
që mund të të shkatërronte me të vërtetën,
por zgjodhi të largohej
me shpirtin e saj të paprekur.

Ti nuk më humbe.
Ti më shpërdorove.

Dhe pjesa më e trishtë?
Ti ende beson në përrallën
ku je heroi i plagosur
dhe unë jam “e keqja”.

Por ja e vërteta:

Unë nuk jam më e jotja.
As mos më përmend.
As mos më provoko.
Nuk do të më thyesh më.

Nuk kam qenë kurrë e jotja, në fakt.
Thjesht qëndrova aq gjatë
sa të besoje gënjeshtrën.

Tani jam e lirë.
Dhe ti ke mbetur duke bërtitur,
Por unë nuk të dëgjoj më, as të përgjigjem.

Unë hesht.
Dhe heshtja është zëri i fitores sime.

- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].

Mos humbisni edhe

REELS

Prifti e nxjerr jashtë nga kisha

Miranda Priestly bëri një paraqitje të papritur në sfilatën e @dolcegabbana këtë pasdite në Milano. Ajo nuk ishte parë për gati 20 vite në sfilatat e modës, por thuhet se po përgatit një ndryshim të madh për “biblën botërore të modës”.

PRANK PRINDËRVE Gjeni fëmijët tuaj 😂

E dini vetë ju se kë bëni tag 😌

Java e Modës: Vajzat në rrugët e Milanos shkëlqejnë ✨ 🤩

Qani pak!

Kemi zbuluar një retinooool të ri dhe duam ta ndajmë me ju! Provojeni! @jeclaire.al @ledismile_estetike @dr_ledi

Super trailer! Kamera e fshehte

Tag burrit 😩

May this love finds you

Letter to my husband who still thinks he's a hero

Letër burrit tim që ende mendon se është heroi
Photo: Generated by artificial intelligence

- From a woman who woke up

I have loved a shadow in a man's body.
I have nourished it with soul.
I have covered it with patience.
I have built a house on the sand and called it "family."

You were never there.
It was just your body wandering around.
You just disappeared.
You watched while I drowned in responsibility
and you thought that doing nothing was enough.

I was a mother to our children,
but also to your ego.
I nurtured them all - the children with love,
you with silence and survival.

For years, I've shrunk to make you bigger.
I've bitten my tongue until I bled over the stories
I never told,
stories of illnesses I didn't deserve,
of bills I paid with hope and heartbreak,
of promises you never kept,

Even when I left…
with dignity,
with care,
with a lawyer and a bruised but still beating heart,
you still haunted me.
You wrote me hate at dawn
like a ghost howling at the door that once closed itself from the inside.

You think you're powerful when you're evil.
But evil is just weakness
dressed up in noise.

You think silence is weakness, too.
But silence is the kingdom I built
when I realized your chaos deserved no listener.

I have given you more than I deserved:
a house you never wanted,
children who still look at you with love because I spoke to them with love about you,
and a woman you once knew,
who could have destroyed you with the truth,
but chose to walk away
with her soul intact.

You didn't lose me.
You wasted me.

And the saddest part?
You still believe in the fairy tale
where you are the wounded hero
and I am the "bad guy."

But here's the truth:

I am no longer yours.
Not to be mentioned.
Not to be provoked.
Not to be broken.

I was never yours, actually.
I just stuck around long enough
for you to believe the lie.

Now I am free.
And you are left screaming,
But I no longer hear you.

I am silent.
And silence is the voice of my victory.

- Written for Anabel by an anonymous woman, for the “Untold Stories” column – the haven where we recount those moments when the heart wants to speak, whether about the good or the difficult, about the deepest feelings that we don't want to keep inside. If you too would like to share your story, write to us at [email protected].

 

×