Kuru ktheva nga Java e Modës në Milano, në shkurt, koronavirusi sapo kishte nisur të pushtonte Italinë dhe u vetëkarantinova për dy javë. Një ditë pasi u ktheva, zyra ime në New York u mbyll. Teksa shkruaj këtë artikull, jam në fillim të javës së katërt të izolimit. Me këto llogari, s’kam veshur pantallona për një muaj.
Sqarim: Nuk kam kaluar një muaj vetëm me të brendshme. Uniforma ime përbëhet vetëm nga streçe dhe tuta – që teknikisht janë pantallona, por jo pantallona të mirëfillta. Asnjë palë xhinse, kadife, terital. Asnjë lloj pantallone jo elastike, asnjë lloj pantallone me të cilat s’fle dot.
Ky është normaliteti im i ri. Nga një njeri që vishte çdo ditë pantallona, jam shndërruar në një njeri që fantazon për një botë ku askush s’më detyron të ngjeshem në tuba të ngushtë pëlhure. Tani që këmbët e mia janë mësuar të ndihen si salsiçe brenda një buke të ngrohtë, pse do doja të vishja pantallona? Unë s’jam mazokiste! Kam provuar disa herë të vesh xhinse dhe të gjitha herët rashë në tokë dhe i hoqa me dhunë nga trupi.
Dhe s’jam e vetmja që po reziston. Meqë shumë prej nesh po qëndrojnë brenda, njerëzit e kanë gjithnjë e më të vështirë të veshin rroba serioze.
Aq shumë tuta po veshim, sa janë rritur shitjet. Por çfarë ndodh kur gjithë kjo situatë të përfundojë? Siç e ka vërtetuar historia, kriza madhore (si një pandemi) mund të ndryshojnë mënyrën si vishemi. Për shembull, pas Luftës së Dytë Botërore, pantallonat u bënë më të zakonta për gratë që iu bashkuan forcës së punës. Por pasi gratë luajtën role mashkullore për vite me rradhë, me kalimin e kohës kthyen sytë nga silueta më femërore si ato të Christian Dior.
Pas Recesionit të Madh, garderobat u bënë më sportive. Për një periudhë kohëore, ekstravaganca konsiderohej tabu dhe teksa vendet e punës bëheshin më fleksibël, e njëjta gjë ndodhi edhe me kodet e veshjes në punë. Por rrobat sportive dhe rrobat e shtëpisë s’janë normalizuar ende. Kujtoni vajzat që kritikohen pse veshin streçe apo stereotipet për tutat. Fakti që as tutat, as streçet s’ishin pjesë e garderobës sime thotë diçka. Trendet mund të ndryshojnë, por shoqëria evoluon ngadalë.
Është thuajse e pamundur të parashikojmë si pandemia do të ndryshojë mënyrën si vishemi. Nuk e dimë fundin e kësaj historie. Mos vallë maskat e markës do të kthehen në simbol statusi? Mos vallë do të dalim nga izolimi si maksimalistë shumëngjyrësh që s’duan të shohin më tuta me sy? Apo mos vallë fiksimi ynë i ri me pastërtinë do na bëjë minimalistë? Dua të di në streçet do të lejohen në zyra, por një përqindje e madhe prej nesh nuk do të kthehet fare në zyrë.
“Do shkoj ku të dua kur të marrë fund kjo,” më tha një shok në Zoom. Risku do të jetë më i ulët, shpjegoi ai. Thjesht do të jemi të lumtur që po takohemi – mirënjohës për çdo ditë që zgjohemi dhe veshim pantallona. Ose jo.
Nga Emilia Petrarca për The Cut
