Nina-Sophia Miralles është shkrimtare dhe redaktore me qendër në Londër, e specializuar në arte, kulturë, histori dhe modë. Në faqen e saj në internet, Nina-Sophia shkruan se “është e aftë të shkruajë për veten në vetën e tretë” kur duhet. Libri i saj i parë, “GLOSSY: The Inside Story of Vogue” u botua pak ditë më parë dhe është një ritregim i historisë 128-vjeçare të revistës Vogue, e konsideruar si Bibla e Modës, treguar përmes jetës së kryeredaktorëve të saj, përfshirë Diana Vreeland, Joan Juliet Buck dhe Anna Wintour.
Në një ese me titull “Brenda Vogue, ku gratë kanë punët më të rëndësishme, por sundojnë burrat”, ajo përshkruan se pse mendoi të shkruante për Vogue, një revistë që sipas saj ka zvogëluar dhe poshtëruar punën e grave për dekada.
“Si një adoleshente e fiksuar pas modës, unë ëndërroja të punoja për Vogue. Cila vajzë nuk donte? Kjo ishte në vitet 2000 dhe telefonat inteligjentë nuk ishin gjithkund akoma, kështu që ne do të lexonim kopjen e revistës në pjesën e fundit të klasës. Më pëlqenin shumë fotografitë, rrobat, madje edhe reklamat. Kush ishin këta njerëz magjepsës me emra që tingëllonin bukur dhe vendosnin tituj ekzotikë?
Kryesisht, natyrisht, ato ishin gra. Kështu është për një vend si Vogue. Është një korporatë e madhe globale me shumë fuqi, megjithatë ndryshe nga shumica e kompanive të tilla, gjithmonë ka pasur gra në krye të punëve. Por jo në majë.
Gratë historikisht kanë përbërë pjesën më të madhe të forcës së punës në Vogue. Ato janë kyeredaktoret që ne shohim të ulur në rreshtin e parë në Javën e Modës, megjithatë rrallë zënë një vend në sallën e bordeve. E pavdekshmja Anna Wintour është ngritur në detyrë, e emëruar drejtoreshë e botimeve globale dhe zyrtare kryesore e përmbajtjes në vitin 2020, por kjo është një dukuri e rrallë.
Shumë histori rreth punës në revistë nuk janë për t'u habitur dhe pa dyshim do të priten nga gratë kudo me një psherëtimë të irrituar. Ato mund të habiten kur të dëgjojnë se Condé Nast (burri, jo kompania) ishte një mbështetës i madh i grave që punonin dhe në vitet 1910 dhe 1920 bëri kryeredaktore Edna Woolman Chase, si në American Vogue ashtu edhe në British Vogue. Por në vitit 1960, nën udhëheqjen e pronarëve aktualë, familja Newhouse, situata filloi të përkeqësohej dukshëm.
Në një riorganizim të pushtetit, drejtorit të artit, Alexander Liberman, me sa duket iu ofrua redaktimi i American Vogue. Për këtë ai u përgjigj: “Unë jam një burrë. Nuk kam ndërmend të bëhem aq i përfshirë me modën”. Kështu që në vend të kësaj ata krijuan titullin e drejtorit editorial, të cilin e mori me qejf. Kjo nënkuptonte që një grua duhej të bëhej kryeredaktore, por ai e kontrollonte atë.
Gjatë viteve 1980, kryeredaktorja Grace Mirabella po çmendej nën këtë drejtim të pazakontë. Për informacion, Liberman ishte një tifoz i Penthouse dhe Playboy, dhe përpiqej të fuste përmbajtje tepër seksuale në Vogue, gjë që Mirabella-s i shkaktonte neveri. Ajo gjithashtu nuk kishte asnjë agjenci për të zgjedhur stafin, pasi Liberman vendoste se kush punësohej ose pushohej nga puna. Kjo do të thoshte se ajo mund të humbte një aleat të çmuar, ose të detyrohej të punonte me dikë që nuk shkonte në ekipin e saj.
Ajo kurrë nuk u përfshi në bisedat për drejtimin e revistës. Kur donte të tregonte një histori mbi kancerin e gjirit, Liberman i tha: "Lexuesit e Vogue janë më të interesuar për modën sesa kancerin e gjirit". Kur ajo donte të mbulonte lëvizjen pro-zgjedhjes Liberman i tha: "Askujt nuk i intereson". Kur ajo donte të shkruante për gratë që hynin në tregun e punës, ai i tha: "Gratë janë fuqi punëtore që paguhen pak dhe do të jenë gjithmonë."
Mirabella kishte qenë pjesë e modës për tri dekada në atë periudhë, dhe kishte rritur qarkullimin e revistës nga 400,000 në 1.3 milion. Ajo e njihte audiencën e saj dhe ndoshta meritonte që të konsultoheshin me të për çështjet e revistës që redaktonte. Liberman ishte hipokrit: për shumë vite, gruaja e tij ishte ajo që mbante familjen.
Nuk kishte shumë mbështetje nga i ndjeri Si Newhouse, pjesëtar i familjes Newhouse që zotëron Vogue dhe shumë botime të tjera. Kur Mirabella ndjeu se kishte fituar një vend në tryezën e tyre, ai i tha asaj: "Gratë nuk dinë asgjë nëpër borde".
Në vitet 1990, Newhouse pranoi se ata operonin një strukturë të ndërmarrjes "të pakomplikuar". Ishte pronari, vetë Newhouse, në të 60-at e tij. Presidenti i kompanisë, Bernard Leser, gjithashtu në të 60-at e tij. Dhe Liberman, i cili tani ishte në të 80-at e tij. Një treshe burrash të moshuar po nxirrnin mijëra revista çdo vit që synonin gratë e reja dhe mendonin se dinin më mirë.
Sjellja e pashpirt ndaj personelit femëror vazhdoi e papërmbajtur. Në ditët e para të Wintour ata përdorën taktikën e "konkurrencës së menaxhuar", e cila pak a shumë nënkuptonte vënien e njerëzve kundër njëri-tjetrit. Ata menduan se kjo do t'i bënte punonjësit të punonin më shumë. Jo saktësisht një ambient relaksues. Ne e njohim personazhin e akullt të Wintour të ditëve të sotme, por atëherë atmosfera e rrëmbeu edhe atë. Disa raporte pretendojnë se ajo ulej në zyrë dhe qante. Kur ajo u emërua kryeredaktore, shtypi u përgjigj menjëherë duke supozuar se ajo kishte një lidhje me Si Newhouse.
Ka probleme të tjera teksa punon për Vogue. Gjatë drejtimit të Diana Vreeland nga 1963 deri në 1971, redaktorët vidhnin rroba nga njëri-tjetri nëse mendonin se dikush tjetër kishte gjetur diçka të mirë për një set fotografik. Britmat vinin nga garderoba, hidhërimet, lotët. Ato kërcënonin se do të hidheshin nga dritarja. Aktet e poshtërimit ritual kryheshin në mbledhjet e mëngjesit nëse dikush sillte një veshje që askujt nuk i pëlqente.
Pagat ishin të ulëta. Joan Juliet Buck, kryeredaktorja e Vogue Paris nga 1994 deri në 2001, iu tha nëse nuk do të bënte një periudhë rehabilitimi, ajo do të humbiste pagën e shkëputjes. Ajo ishte plotësisht esëll, por ndoqi institucionin pasi i duheshin paratë për t'u kujdesur për të atin e sëmurë.
Vazhdojnë problemet; merrni parasysh polemikat në Teen Vogue kur Alexi McCammond u emërua kryeredaktore. Stafi kundërshtoi me forcë për shkak të rishfaqjes së atyre që u përshkruan si "postime raciste". Përkundër një letre të nënshkruar nga 20 punonjës, kompania Condé Nast nuk e ndryshoi zgjedhjen, derisa vetë McCammond dha dorëheqjen.
Nëse do t’i dija të gjitha këto, a do të donte vetja ime adoleshente të punonte për Vogue? Si reflektim, jam e kënaqur që në vend të kësaj shkrova librin.”
