Dhe tani çfarë? A e vrau atë sepse e donte? A e vrau atë dhe u përpoq të sajonte krimin e përsosur sepse kishte një pasion për të? A është një tjetër vrasje e një gruaje, një krim pasioni?

Qartë dhe pa asnjë hezitim. Vrasja e asnjë gruaje nuk bëhet nga pasioni. Të gjitha këto janë justifikime për të ulur intensitetin e krimit. Kur pasioni, dashuria ose xhelozia vijnë për të justifikuar vrasjen e një gruaje, atëherë ne e vrasim viktimën për herë të dytë. Pra, le të ndalojmë qartë të flasim për krimet e pasionit dhe të shohim shkakun e vërtetë.

Dhe ky nuk është askush tjetër përveç karakterit autoritar me të cilin ne formojmë burrat në këtë vend, dhe jo vetëm këtu. Është se gjithçka çon në një gjendje të qëllimshme ose të paqëllimshme që një pjesë e madhe e popullsisë mashkullore i konsideron gratë “pasuri”.

Edhe nëse një burrë nuk e dëshiron atë, edhe nëse ai mbron barazinë dhe të drejtat e grave, ai fatkeqësisht është “edukuar” me një koncept patriarkal, i cili për fat të keq mund të dalë në sipërfaqe në një kohë kur askush nuk e pret.

Kryefamiljari i butë, i suksesshëm, i dashur për të gjithë, në një çast mund të shndërrohet në një përbindësh, sepse brenda tij ai ka ndjenjën e “sovranit”, të shefit, të “banditit” që mund të zgjasë dorën dhe ta bëjë për spital apo deri edhe për të vrarë ndonjëherë, gruan.

Sepse “i takon atij”, sepse kështu është rritur. Nga shkolla, nga grupet, nga shoqëria, nga vendi i punës mësojmë të jemi “superiorë”. Ne jo domosdoshmërisht mësojmë në një mënyrë të qartë. Por me gjëra të vogla të ndryshme që ujisin mendjet njerëzve. Nga babai që i thotë djalit të vogël: “Eja, zogu”, te grupi i adoleshentëve ose të rriturve që shohin një vajzë në rrugë dhe komentojnë veshjen “transparente”.

Dhe nga bisedat e burrave të stilit “ai e dëshiron atë se si tundet në kërcim”, tek burri që është xheloz për gruan e tij sepse shkon për kafe, kur kalon ditën dhe natën me miqtë pa dhënë llogari. Për të mos përmendur vetë shtetin, i cili mbyll sytë ndaj konceptimeve patriarkale me ligjet e perceptimit të detyrueshëm që supozohet të ndalojnë raste si atë të Caroline, domethënë “unë do të marr fëmijën dhe do të largohem”.

Ligje të tilla dhe sjellje të tilla e armatosin bashkëshortin e ardhshëm. Një grua më thoshte që shumë herë një burrë nuk e duron që një grua ta divorcojë. Ai nuk mund të dëgjojë fjalën “ne po ndahemi”.

Egoja e tij është lënduar, miti i pushtuesit dhe sovranit shembet. Dhe së fundmi burri e ndan gruan vetëm për të pasur fjalën e fundit. Për të thënë “Unë të divorcova ty dhe të @@@a”.

Fatkeqësisht, kështu po ujitet shoqëria. Me këtë helm që nuk është i dukshëm, që shpesh fshihet pas maskës së një mashkulli të mirë, të pashëm, seksi ose të pranueshëm shoqërisht. Dhe kjo për fat të mirë nuk përfundon gjithmonë me vrasje.

Por çfarë do të thotë gjithmonë?

Edhe nëse një grua vritet nga burri i saj, partneri i saj apo edhe babai i saj, është një krim kërcënues. Edhe një plagë në fytyrën e një gruaje është një krim. Vrasja në Glyka Nera na ka tronditur të gjithëve, por jo të gjithë për të njëjtën arsye. Të tjerët u tronditën sepse nuk e prisnin ose besonin një zhvillim të tillë.

Të tjerët sepse burri ishte i mirë, i dashur, i suksesshëm, ai e donte aq shumë gruan e tij, kështu që si e bëri këtë?! Të tjerët sepse do të gjejnë ndonjë justifikim për të thënë pse ai i armatosi duart si vrasësit, pse i bëri ato që e mbytën vajzën fatkeqe.

Megjithatë, arsyeja e vërtetë është pyetja që duhet bërë: “Pse e vrave? Si guxove? Nuk ishte prona jote. Nuk të përkiste ty edhe sikur të ishte gruaja jote “. Nëse duam të jemi një shoqëri serioze, nëse duam të justifikojmë shpirtin e një vajze 20-vjeçare që sapo ishte bërë nënë, një gjë nuk duhet ta bëjmë. Që ta inkriminojmë atë.

Ai nuk e vrau atë sepse ajo reagoi ndaj burrit… sovran. Ai nuk e vrau sepse ajo po i bërtiste. Ai nuk e vrau sepse ajo e quajti budalla. Ai nuk e vrau sepse fliste shumë ose kërcënonte të dilte nga shtëpia.

Ai e vrau atë sepse ai është një vrasës dhe nuk ka asnjë justifikim! Ai e vrau atë dhe ai kurrë nuk do të justifikohet. Sepse ai vrau një vajzë të re dhe la pas një jetim.

Dhe ne kurrë nuk do ta falim atë për këtë!

*Shënim: Ky shkrim është shkruar nga analisti grek Vassilis S. Kanellis dhe është publikuar në gazetën Tema