Pranimi radikal është një koncept i rëndësishëm që mësohet në “Terapinë Dialektike të Sjelljes” (DBT), që ka për qëllim njohjen dhe pranimin e një realiteti shpesh të dhimbshëm. Ky koncept nuk nënkupton se duhet të na pëlqejë ajo që kemi pranuar apo që nuk duam që të ndryshojë. Pranimi radikal është një veprim i kthyer nga realiteti, i gjërave që kanë ndodhur dhe nuk do të thotë të heqësh dorë nga përpjekjet për ndryshim.

Kur përballemi me një situatë të vështirë, shpesh mund të ndiejmë se "nuk duhet të ishte kështu" ose "po sikur gjërat të kishin qenë ndryshe?". Këto mendime shpesh na mbajnë të bllokuar në luftë me realitetin dhe e bëjnë më të vështirë ta përballojmë atë. Pranimi radikal, nga ana tjetër, na ndihmon të pranojmë situatën për atë që është, duke lehtësuar procesin e përpunimit të emocioneve dhe duke hapur rrugën për të vepruar më tej.

Humbja e një personi të dashur është ndër përvojat më të vështira që mund të kalojë një individ. Shpesh ndodhemi përballë mendimeve si "nuk mund të jetë e vërtetë" ose "pse më ndodhi mua?" Këto mendime janë forma të rezistencës ndaj realitetit dhe shpesh shkaktojnë më shumë dhimbje. Pranimi radikal na nxit të pranojmë realitetin e humbjes, jo si një akt dorëzimi, por si një akt çlirimi që na ndihmon të përballojmë dhimbjen dhe të vazhdojmë me jetën.

Në rastin e pikëllimit të humbjes së një personi, pranimi radikal nuk nënkupton harrimin e personit të dashur ose largimin nga kujtimet, por përkundrazi, përfshin pranimin e dhimbjes dhe të bukurisë së kujtimeve. Në këtë mënyrë, e kujtojmë personin në një mënyrë të re dhe më të shëndetshme. Shpesh, kjo mund të manifestohet duke marrë pjesë në aktivitete që nderojnë kujtimin e të dashurit të humbur, si mbështetja e një çështjeje që kishte rëndësi për të.

Në rastet e largimit ose ndarjes nga një person që ende është gjallë, si në rastet e prishjes së marrëdhënieve, pranimi radikal bëhet më i ndërlikuar. Shpresa për një ribashkim shpesh na bën të luftojmë me realitetin e ndarjes. Por pranimi radikal nuk do të thotë dorëzim ndaj këtij realiteti; përkundrazi, nënkupton pranimin e situatës siç është tani, ndërsa mbetet një hapësirë për shpresë dhe ndryshim në të ardhmen.

Në fund të fundit, pranimi radikal nuk është një akt i lehtë apo i menjëhershëm, por një proces që kërkon kohë dhe përkushtim. Ai nuk nënkupton dorëzim përballë dhimbjes apo realitetit të vështirë, por është një mënyrë për të çliruar veten nga lufta me të dhe për të ndërtuar një rrugë përpara.

Artikuj të sugjeruar: