Në episodin më të fundit të “Goats” nga Andale Media, Keisiana Hoxha dhe Kristell Cerriku, të shoqëruara nga gazetarja Melisa Koduzi, rikthyen në vëmendje një histori që na ka lënë pa fjalë - por jo pa përgjigje. Një vajzë e re, Irsa Muçallari humbi jetën tragjikisht, ndërsa ata që e rrethonin, sot flasin me indiferencë, sikur ajo të mos kishte ekzistuar kurrë.

Nxënësit: “Ç’punë kemi ne me të?”

Në vend që të reflektonin mbi atë që ndodhi, disa nxënës e larguan veten nga historia:

“Ç’punë kemi ne me të, jemi viti i tretë, nuk e njihnim fare.”

Për ta, tragjedia nuk kishte ndodhur në rrethin e tyre. Në sytë e tyre, një vajzë e të njëjtës shkollë nuk kishte qenë mjaftueshëm e rëndësishme për t’u përfshirë në kujtimet e tyre.

“S’jam fare në dijeni, as s’dua të jem. S’ndikon fare, pse të ndikojë?” – tha një tjetër, i shoqëruar me të qeshura përçmuese nga bashkëmoshatarët.

Ndërkohë, shkolla, në vend që të merrej me bullizmin, vendosi një masë të re sigurie: Nxënësit nuk lejohen më të dalin jashtë gjatë pushimit të shkurtër.

Prindërit: “Fëmijët nuk kanë aq ligësi, u ndikuan nga mësuesit.”

Prindërit, të tronditur nga humbja, nuk mund ta besonin se fëmijët e shkollës kishin qenë të aftë për aq ligësi. “Nuk ka mundësi që fëmijët të jenë kaq të këqij, u ndikuan nga mësuesit.”

Ata gjithashtu u habitën nga mënyra se si vajza e tyre u përshkrua nga të tjerët:

“Nuk ishte e varfër. I kishim blerë telefonin e fundit para se të humbte jetën.”

Vëllai i saj kishte një peng të madh:

“Do t’i blija një palë syze të reja.”

Por ndoshta as telefoni dhe as syzet nuk kishin rëndësi.

“O ba, sot e gjete ti të bësh kaq shumë punë?” – i kishte thënë të atit. Një mënyrë e heshtur për të kërkuar të mos ndihej e padukshme.

Bullizimi që askush nuk e pa (ose nuk deshi ta shihte)

Kur vajzat e “Goats” ndoqën rrugën e saj të përditshme, nga klasa te mësuesit, bashkëmoshatarët dhe familja, u përballën me një realitet të dhimbshëm: asnjë nuk donte të pranonte se ajo vajzë ishte bullizuar.

“Ku ndodhi gjithë ky bullizim i madh që për 4 muaj e çoi deri këtu?” – pyeti njëri prej tyre.

Një nxënëse e shmangu diskutimin:

“Kam diskutuar, por nuk është se është thënë ndonjëherë që është bullizuar apo diçka e tillë.”

Një tjetër nxënës dha një përgjigje të ftohtë, që ndoshta zbulon më shumë seç duhet:

“Ku di unë… nuk kishte lekë.”

Pra, nuk ishte thjesht bullizimi, por një përçmim i heshtur, një ndjenjë se dikush që nuk kishte çanta të shtrenjta si vajzat e tjera të klasës nuk e meritonte të ishte pjesë e grupit.

Ndërsa të tjerët e përshkruanin si “ishin fukarenj,” prindërit e saj e kundërshtonin këtë perceptim. Por, siç duket, mjaftoi që të mos kishte një stil jete të ngjashëm me të tjerët për të mos qenë e pranuar.

Shkolla heshti. Drejtori nuk shkoi kurrë për ngushëllim.

Përpos gjithçkaje, prindërit e saj nuk kishin marrë asnjë paralajmërim nga shkolla për gjendjen e saj. Askush nuk i kishte njoftuar për mungesat e saj të fundit. Askush nuk kishte sinjalizuar se diçka nuk shkonte.

“Mësuesja nuk na vuri në dijeni për largimet e saj të fundit nga shkolla. Drejtori nuk erdhi kurrë për ngushëllim.”

Ajo vajzë kishte kërkuar ndihmë në mënyrën e saj. Kur një mosmarrëveshje me mësuesen e informatikës e kishte bërë të largohej nga klasa, ajo ishte kthyer në shtëpi e turpëruar. As çantën nuk kishte marrë me vete.

Nëse dikush do të kishte parë, dëgjuar dhe reaguar… ndoshta do të kishte qenë ndryshe.

Kur edhe vajzat e “Goats” u bullizuan

Në një moment ironik dhe të dhimbshëm, vajzat e Andale Media u përballën vetë me bullizimin. Një vajzë vuri në dukje pamjen e Keisianës:

“Buzët e tua sikur të ka pickuar bleta.”

Dikush tjetër, me të qeshura në sfond, tha:

“S’jam në dijeni, as s’dua të jem.”

Një indiferencë e thellë, një moskokëçarje që vazhdon, edhe kur para tyre ishte historia e një vajze që nuk mundi ta përballonte këtë trajtim.

Një vajzë që largohej nga shkolla, e turpëruar, duke mos marrë as çantën me vete, ishte një vajzë që po kërkonte ndihmë. Por askush nuk e pa. Dhe sot, një histori që nuk duhej të ndodhte kurrë, po bëhet nga këta nxënës dhe mësues thjesht një histori tjetër e harruar.

Deri kur?