Shpesh dëgjojmë histori nga ata që kanë qenë viktima të bullizmit. Por si është historia nga ana tjetër e medaljes? Një nënë ndan përvojën e saj. Milly erdhi në shtëpi duke qarë. Një vajzë në shkollë i kishte thënë se ishte e shëmtuar dhe e neveritshme. Nëna e saj, e tronditur dhe e zemëruar, nuk mund ta kuptonte se si një fëmijë mund të fliste ashtu me një vajzë tjetër. Por mes zemërimit, pati edhe një moment reflektimi për vajzën që e kishte bullizuar Milly-n. Sepse edhe ajo vetë kishte qenë dikur një bullizuese.

Nuk ishte eksperte në psikologjinë e fëmijëve, nuk kishte diploma në këtë fushë dhe nuk drejtonte ndonjë organizatë që merrej me mbrojtjen e fëmijëve nga bullizmi. Por diçka e dinte: si mendonin dhe ndiheshin bullizuesit. Çfarë i shtynte të sillesin në atë mënyrë. Dhe në një kohë kur rastet e vetëvrasjeve tek të rinjtë po rriteshin, kur gjithnjë e më shumë fëmijë raportonin se po bullizoheshin në shkollë dhe online, kur ligjet dhe programet e pafundme dukeshin të pafuqishme për të ndaluar këtë fenomen, lindte një pyetje e rëndësishme:

A kishte ardhur koha të ndryshohej qasja? A ishte e nevojshme të kuptohej më mirë bullizuesi, në vend që gjithçka të përqendrohej vetëm te dënimi i tij?

Kur ishte në moshën e Milly-t, ajo vetë ishte dërguar në një kamp veror gjatë pushimeve shkollore. Prindërit e saj nuk kishin mungesë kohe për t’u kujdesur për të, por nuk ishin as familja më e afërt e mundshme. Në shtëpinë e saj, fëmijët shpesh ndiheshin si një barrë. Nëna e saj nuk kishte dashur të hiqte dorë nga karriera për të pasur fëmijë. Prindërit kishin një jetë të mbushur me shoqëri dhe festa, por jo shumë momente të dedikuara për të ndërtuar kujtime familjare. Kur ishte vetëm një vjeçe, prindërit e kishin lënë te gjyshja për gjashtë javë, ndërsa ata shkonin me pushime. Pikërisht gjyshja, jo prindërit, kishte parë hapat e saj të parë.

Dërgimi në kamp ishte kthyer në një normë, edhe pse ajo dhe vëllai i saj dëshironin thjesht të ndjenin se prindërit kujdeseshin për ta. Në ditën e parë të kampit, të gjithë fëmijët u ndanë në klasa të ndryshme. Ajo nuk njihte askënd përveç vëllait të saj, i cili ndodhej në një grup tjetër. Në klasën e saj, mes fëmijëve ishte një vajzë në karrocë me rrota. Nuk kishte parë kurrë dikë në një karrocë më parë. Ndërsa mësuesja po shpjegonte një lojë të thjeshtë për fëmijët, një ndjenjë e çuditshme dhe e turpshme e pushtoi.

Me një zë të ulët, por të mprehtë, i tha vajzës në karrocë:

“Nuk mund të bësh asgjë nga këto. Nuk mund as të ngrihesh në këmbë. Ç’punë ke ti këtu?”

Edhe tani, kujtimi i asaj skene i shkakton neveri. Nuk mund ta imagjinonte se si ishte ndjerë ajo vajzë, e cila ndoshta ishte përballur me fjalë të tilla gjatë gjithë jetës së saj. Por sot, duke reflektuar, arrin të kuptojë pse e kishte bërë atë gjë. Nuk ishte urrejtje. Ishte një mënyrë primitive e një fëmije për të përballuar dhimbjen dhe konfuzionin e vet. Ishte një reagim i pavetëdijshëm për të “shkarkuar” ndjenjat e saj negative duke lënduar dikë tjetër, dikë që dukej më i dobët.

Mësuesja e dëgjoi dhe e ndëshkoi menjëherë. E dërgoi të ulej vetëm, jashtë klasës. Por ky ndëshkim nuk ndryshoi asgjë. E bëri të ndihej edhe më e turpëruar, më e zemëruar dhe më e hutuar. Ndjenja e përjashtimit vetëm sa i ushqeu më tej sjelljet e saj agresive, të cilat vazhduan për vite me radhë. Ky nuk ishte një justifikim. Nuk kishte asnjë justifikim për sjelljen e saj. Por kishte një arsye. Dhe ndoshta, nëse dikush do ta kishte pyetur atëherë pse ishte sjellë ashtu, nëse dikush do të ishte përpjekur të kuptonte çfarë e kishte shtyrë të bullizonte, gjërat mund të kishin qenë ndryshe.

Sot, prindërit ankohen se askush nuk i dëgjon. Mësuesit kthejnë kokën në anën tjetër. Policia thotë se nuk ka çfarë të bëjë. Dhe fëmijë të pafajshëm po humbasin jetën çdo ditë. Deri tani, i gjithë fokusi (me shumë të drejtë) ka qenë tek viktimat - si të mbrohen, si të bëhen më të fortë, si të përballojnë dhimbjen. Por çfarë ndodh me bullizuesit? A nuk është koha të shkojmë më thellë dhe të kuptojmë rrënjët e këtij fenomeni, në vend që të përpiqemi vetëm të shërojmë plagët që lë pas?

Ndoshta pyetja më e rëndësishme që duhet t’u bëjmë bullizuesve nuk është: “Pse e bëre këtë?”

Por:
“Kush, ose çfarë, të ka lënduar ty?”

Burimi: Kidspot