A je personazhi kryesor në jetën tënde apo figuranti që nuk e mban mend askush në fund të filmit? Nëse je ndjerë si ky i fundit herë pas here, të japim mundësinë ta ndryshosh këtë fakt. Në “Mes nesh”, ti mund të ndash mendimet e tua më të sinqerta, të sigurojmë një ambient 0 gjykues ku ti mund të shprehesh për gjërat që ndjen aq shumë se duhet t’i ndash me dikë, sidomos kur të duket se askush nuk të kupton, apo interesohet për detajet e përditshmërisë tënde.
Të vodhën biçikletën mes qytetit dhe kishe shumë turp të ndiqje hajdutin nga mbrapa? Na intereson! Të tha i dashuri “Të dua” për herë të parë, po ty s’po të vinte t’ia ktheje mbrapsht? Na intereson! Të pëlqen herë pas here ta teprosh me alkoolin dhe të bësh prapësira vetëm për të shtuar pak adrenalinë në jetën tënde? Na intereson! E rëndësishme është që ti po bën diçka në jetë dhe ne jemi gjithë sy e veshë për t’i dhënë rëndësinë e duhur historisë tënde. :)
“Kur isha adoleshente, betohesha që s’do martohesha kurrë me dikë që i ngjante babit tim: nevrik, me vese, shpeshherë dhe i dhunshëm: si verbalisht, ashtu dhe fizikisht. Mirëpo, jeta ndodhi dhe tani numëroj 23 vite e martuar me dikë që ma kujton atë përditë: burri im është thjesht kaq nevrik dreqi ta hajë!
Qoftë një e dalë të dielave me fëmijët e qoftë planifikimi i buxhetit për muajin tjetër, ai s’rri dot pa bërë një skenë që shkatërron ditën e të gjithëve: përfshirë të tijën.
Kur isha 19 vjeç dhe nxitova martesën me të thjesht për t’i shpëtuar sherr e shamatave që bëheshin në shtëpinë time, isha më…e zellshme për të qenë ‘shëruesja’ e tij.
Në fillimet tona e kisha shumë të thjeshtë të qëndroja e qetë dhe të bindja dhe atë të bënte të njëjtën gjë kur e acaronte dhe një parakalim i gabuar në mes të trafikut. I mirëkuptoja dhe shpërthimet e tij të kota të xhelozisë ndaj meje, si një thirrje për ndihmë prej pasigurisë emocionale që mund të ndjente. Kam duruar dhe netët kur shkatërronte darkat familjare dhe i bënte fëmijët të dridheshin nga frika për të thënë një fjalë më tepër.
Më kujtohej ime më që kur ishim të vegjël, sa herë babi pinte dhe na gjuante, na detyronte të ulnim kokën dhe t’i kërkonim dhe falje që e ‘nevrikosëm’. Por s’mund ta bëja dot kurrë këtë për fëmijët e mi.
Mund ta shoh që e duan të atin e tyre shumë dhe pse i tremben reagimeve të tij të nxituara. E dua dhe unë për gjithë sakrificat dhe punën e palodhur të tij për të rritur mirëqenien e familjes sonë të vogël. Por ka bërë vetëm detyrën e tij, ashtu si edhe unë.
Jam e nevrikosur sepse nuk mundem më ta mirëkuptoj, nuk mundem më të ndryshoj qëndrimin tim sa ndiej zhurmën e makinës së tij kur hyn brenda në oborr. Nuk mundem më të fajësoj çfarëdo lloj traume të tij të fëmijërisë që e shndërruan në personin që është, po për mua kush po e bën diçka të tillë? Kemi një presion të jashtëzakonshëm ne gratë për të qenë rregullatoret e gjithë mjedisit familjar, duke mos i dhënë kurrë vetes një moment për të marrë frymë.
Nuk mund të jem më ime më, që duroi mbi kurriz shumë më shumë se unë dhe në fund të fundit i fali çdo gjë tim eti, duke na lënë plagë të thella dhe ne fëmijëve të saj për gjithë ç’hoqëm mbi kurriz prej problemeve të tyre. E kam bërë deri më tani, por është koha të mendoj për fëmijët dhe veten time: s’mundem më të toleroj përsëritjen e historisë.”
Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.
