Prag Panairit të Librit, vendosëm t’i kushtojmë një qoshk letërsisë këtu në Anabel. Në vijim gjeni tetë poezi nga autorë shqiptarë kushtuar dhimbjes së ëmbël të dashurisë a ndarjes. Jeni të lirë të na dërgoni të preferuarat tuaja në faqen tonë në Facebook, që të krijojmë një listë edhe më gjithëpërfshirëse.
-
"Mos e mallko me ndarje këtë natë" nga Frederik Rreshpja
Mos e mallko me ndarje këtë natë!
S’duhet të ndahemi në këtë peizazh me erë,
Nën këto re të qielit rrënojë.
Argjendi i dhembshur i këtij peizashi.
Në shpirt si medalion do të të rëndojë.
Se në ditët më të trishtuara
Të kam mbrojtur nga pikëllimi i qiejt me shi.
Dashuria ime mund të bëhej çati e tërë botës.
E çdo vjeshte. E çdo stine.
Jam i trishtuar. Trëndrafilat e tu.
Më mbetën në duar si plagë
Dhe perëndimi rend pas mollëve me pishtar
T’i vërë flakën kësaj nate.
Ndoshta do të kthehesh një ditë,
Por pas mollëve e viteve,
Atëbotë perëndimi do të ketë djegur çdo gjë.
Ah! Në këtë botë të madhe, vetëm unë e ti
Nuk do të jemi të lumtur më...
-
"Kristal" nga Ismail Kadare
Ka kohë që s’shihemi dhe ndjej
si të harroj unë dalngadal
si vdes tek unë kujtimi yt
si vdesin flokët dhe gjithçka.
Tani kërkoj poshtë e lartë
një vend ku ty të të lëshoj
një strofë a notë, a një brilant
ku të të lë, të puth, të shkoj.
Në s’të pranoftë asnjë varr
asnjë mermer, a morg kristal
mos duhet vallë prapë të të mbart
gjysëm të vdeku, gjysëm të gjallë.
Në s’gjetsha hon ku të të hedh
do gjej një fushë a një lulnajë
ku butësisht porsi polen
gjithkund, gjithkund të të shpërndajë.
Të të mashtroj ndoshta kështu
dhe të të puth të ik pa kthim
dhe nuk do dinë as ne askush
harrim ish ky a s’ish harrim.
-
"Si s’të desha pak më shumë" nga Fatos Arapi
Unë e desha përtej vdekjes,
Ashtu dashurova unë
Edhe prap s’ia fal dot vetes:
S’i s’e desha pak më shumë…
Pak më shumë ku shpirti thyhet,
T’i them ndarjes: – Prit, ca pak…
Të gënjejmë mallin që s’shuhet,
Kujtimin të gënjejmë pak.
Përtej vdekjes, përtej botëve,
Atje ku nis “ca pak” tjetër,-
Asaj që më rri mes Zotave:
Si s’të desha pak më tepër…
-
"Përqafimi" nga Teodor Keko
Po fryn një herë e ngrohtë jugu,
në park, ngadalë përkulen pemët,
si krahë të dridhshëm të dashuruarish
në përqafim ndërthuren degët.
Dhe mua më kujtohesh ti
e ngrohtë, e bukur si kjo erë,
me krahët lidhur pas trupit tim
për puthje etur dhe pamje mjerë.
Çfarë mrekullie do ish të vije
në sup symbyllur të rrije pranë,
dhe puthja jote, si dorë artisti
ta kthente gjoksin tim në kitarë.
Por ti, s’vjen më! Mjerisht s’vjen!
Veç motin ngroh e dërgon erë
që unë të qaj me një lot
që unë të përqafoj një pemë.
-
"Në vend të përshëndetjes" nga Azem Shkreli
Shko se furishëm po fryen në mua erë mallkimi që s’të fal
Dhe dije mirë, kurrë me një e një nuk bëjn një si thonte Hikmeti, ai fare poeti me këngë prej zjarri.
Shko merri me vete lutjet tua, edhe hijen tënde, hiqe zvarrë rrugëve si gjënë e ndyrë.
Mos u kthe pas.
Mos i harro sytë e përlotur në shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumir.
Asgjë mos thuaj.
Merri me vete gjurmat nëpër të clat erdhe një natë më e përvuajtur se frika dhe hyre në mua.
Shko dhe bëhu fjalë e mbrame n’gojën time.
Bëhu shkrepëtirë e fikur n’ylberin e shkrimit tim.
Bëhu çdogjë po Meje e Teje dhe asaj që e quajtëm Ne kur i zinim yjet si
fluturat e ua ngjisnim nga një emër mos ta harrojmë emrin tonë.
Shko merri me vete edhe rrugët të mos kthehesh kurrë në vesën e lotit të
rrejshëm gërmadhat e kujtimit t’i gëzosh.
Shko mbyllu në do kështjella të largëta harrimi ku s’të zgjojnë më këmbonat e
pendimit kur çmendet mallit vetmia ose kur buza buzën e han n’pikllim që
mëkatin s’e lan, që s’mundet të shpojë gurin e rëndë, gurin e ftohtë të ndarjes.
Shko, më mirë dhe hesht. Mos u kthe mbas.
Mos i harro shytë e përlotur n’shtekballin tim.
Mos thuaj lamtumirë.
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej blerimi n’blerim
E kur t’shkojsh larg, më larg se prej zemre në zemër
Aq larg sa ta harrosh edhe emrin tënd dhe zërin tim, fshihu prej vetes
Shkurto flokëgjatat, mate me to mendjeshkurtrën tënde dhe mos qaj.
Shko se tmerrshëm po lodrojnë n’mua rreket e gjakut të ndezur.
-
"Shembja e një nate dashurie" nga Xhevahir Spahiu
Ktheva kokën, mbajta hapat:
binin tjegulat, binin trarët,
binte qielli i një nate dashurie.
Atje mbi papafingo, pranë yjeve e pata puthur,
shemben yjet tani, bëhen pluhur.
Dritare s’ka, ka sy të zgavërt,
s’ka mure me plasaritje të ethshme,
skelete fjalësh në gjysmëerrësirë,
skelete ëndërrash, premtime të nesërme.
Ngrihet tymi si një mjegull e bardhë,
një grusht eshtrash të një nate gërmadhë.
Në cep të rrënimit
dy burra po pinë qetë-qetë cigare.
Ej, ju atje! Nuk dëgjoni si ulërijnë brenda meje xhindet,
edhe pak e llava do të dalë jashtë meje si tek vullkanet.
Mos u kthe në kujtim, i thashë
mos u kthe në harrim, më tha;
botës i falëm një natë dashurie
dhe kjo s’është pak.
Një natë. Dhe çfarë nate!
Dora mbi sup,
hëna mbi mal,
qielli i kaltër i botës mbi krye...
Mbajeni, mbajeni!
Ajo po bie...po bie...
Dhe ishte një natë e paemër,
siç ishin të paemërt yjet.
Kini mëshirë, mos e shembni atë natë!
Është rënkimi im apo klithma e saj?
Kini mëshirë, kini mëshirë!
Ajo iste një natë dashurie
që kurrë s’duhej të kish gdhirë.
Kini mëshirë
në mos po atje nën gurë,
nën peshën e natës së shembur do të shembem,
i vrarë jo nga urrejtja, po nga dashuria,
që, përjetësisht quhet dhembje.
-
"Sonet" nga Agron Tufa
Kupën e kujtimit tënd ku ta fsheh e ku ta hedh?
Bëj ta flas e bëj ta thyej, bëj ta lë e më rrënqeth.
Kupa e kujtimit tënd valon shkumë dashurie
M’u ka ngri si një servis mbushur pije çmendurie.
M’u ka ngri në dorën time ky bardhak i fildishtë,
I hedh zjarrit, zjarri digjet si në ethe kaltërsisht.
Nuk e pi kujtimin tënd. Kupa le ta pasqyrojë
Sonte qiellin lakuriq edhe hënën e pagojë.
Le të rendet e përlotur përmbi kupën e mallkuar
F’tyra ime ndër reflekse zbehtësisht e vizatuar.
Kupa e kujtimit tënd më s’do mbushet kurrë me ty.
Bëj ta flak e bëj ta thyej, bëj ta pi e dot s’e pi.
Do të rend pra krejt i marrë me servisin e hënuar
Gjersa shkuma nëpër kohë do jetë tretur, avulluar...
-
"Mjegulli i Dashurisë" nga Dritëro Agolli
Kur ikja larg, drejt teje vija
Kur vija afër, ikja larg
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia bëhej çark
As e kuptoja si të desha
Një mjegull pus, një çmenduri
Si një poet që shkruan vjersha
Dhe ndez një shkrepëse, i bën hi
Dhe ndoshta kjo ish dashuria
E çakërdisur kutur...
Për dreq më trembte largësia
Dhe afërsia gjithashtu.
