“Të kam shkruar edhe herë të tjera dhe asnjë nga ato s’ka mbërritur te ti. Dyshoj të mbërrijë ndonjëherë! Unë nuk e di si është historia, por ti më le…
E mora vesh për ekzistencën tënde kur isha vetëm 13 vjeç dhe që prej asaj kohe duhej të kaloja një mal me ndjesi. Fillimisht u ndjeva e huaj në vendin ku jetoja dhe mendoja se ishte i imi, atë që mendoja se ishte familja ime. Papritur e ndjeva veten shumë larg të gjithëve dhe gjithçkaje. E kalova pothuajse keq, e ngrirë, pa ndjesi. Asgjë s’më bënte përshtypje më. S’më bënte më përshtypje as ti që më le.
Më thanë shumë versione: se ti ishe 15 vjeçe, se ke thënë “vriteni”, se ke qenë e përdhunuar nga shoku i vëllait, se ishe një femër e gjatë e bukur me flokë të zeza. E ku ta di unë se kush është e vërteta nga këto?!
Iu ktheva shkrimit me këtë letër për ty, që s’e di as vetë pse e mora mundimin ta bëj. Kanë kaluar 13 vjet dhe unë ende kam ftohtë kur mendoj për ty. E di çfarë më bën të kem akoma më shumë ftohtë? Kur mendoj se ti mund të mos jesh gjallë. Të mendoj shpesh dhe shpesh them: po sikur të isha me ty? Ndoshta do isha në shtëpinë tënde, aty ku ti ndoshta je tani dhe s’ke fare idenë që unë po shkruaj për ty, apo ndoshta s’e ke fare idenë që unë mundem të shkruaj.
Ndoshta, ndoshta, ndoshta...sa shumë të tilla!
Nuk jam mosmirënjohëse për fatin tim, se kam një familje që më dha gjithçka kishte, e ndoshta shumë më shumë se ç’mund të më jepje ti, apo mbase edhe më pak se ç’mund të më japësh ti. E shoh veten shpesh kapur përdore me ty, po ti je pa fytyrë dhe unë s’jam më e vogël.
Kur e mora vesh për ekzistencën tënde, më doli në ëndërr Shën Maria dhe më thoshte emrin tënd. Sigurisht që, si çdo ëndërr tjetër e tillë, u zgjova pikërisht para se ta merrja vesh emrin. Mundohem ndonjëherë të të vë faj, po me keqardhje them se nuk e bëj dot. Më jep një ndjesi që po gaboj.
Një ditë, mes gjithë mendimeve që kam për ty dhe imazhin tënd, kuptova që kurrë nuk kisha menduar kush mund të ishte babai im. S’e ke idenë në sa fytyra ju kam kërkuar ju të dyve.
Tani jam mama vetë dhe në sytë e fëmijëve të mi mundohem të gjej diçka që shkon përtej meje, diçka që arrin te ty apo tek ai.
Ndihem keq shumë. Fëmijët kanë tipare të miat, po unë s’e di kush nga to është e jotja. Është e bukur, e çuditshme, e frikshme sesi fëmijët marrin nga prindërit edhe vijat e dorës. Të vetmit njerëz me gjakun tim që njoh janë fëmijët e mi dhe sa frikësohem kur mendoj se ekziston mundësia që gjithë jetës vetëm ata do jenë.
Nuk kam fatin më të mirë të mundshëm. Shpesh prindërit që kam kanë gabuar me mua dhe më kanë bërë të ndihem keq. Më kanë bërë të ndihem trofe, më kanë quajtur jetime, më është dukur vetja shpesh si një send më shumë, si zbukurim. Po ndoshta edhe ti do gaboje me mua dhe ndoshta nga ty do merrja edhe ndonjë shpullë, të cilën s’e kam marrë asnjëherë në gjithë këto vite.
Mund të kisha një fat të keq, një fat të zymtë, të zi apo një fat të bukur, më të bukur akoma. Këtë askush s’mund ta dijë.
Sikur të mund të të gjeja e vetëm të të shikoja nga larg. Të të shoh si je, a të ngjaj. Ti s’e ke idenë në sa fytyra të kam kërkuar. E njoh veten dhe e di që do vazhdoj ta bëj.
Kur djali më vjen e më thotë “t’i puth vendin ku është vrarë”, papritur kujtoj sesi ti i humbe këto me mua. Pastaj mendoj: po sikur të më kesh parë e pasur afër deri kur prindërit që kam më morën?!
Çudi... sa çudi, sa ndjesi boshe, sa marrje fryme! Nuk e di nëse ti do ishe fati im më i mirë apo më i keq dhe unë këtë është tepër vonë ta mësoj. Është tepër vonë që unë ende të të kërkoj nëpër fytyra njerëzish. Po sikur jeta me ty të jetë më e dhimbshme se jeta pa ty?
A e di që kur do mbushja 18 vjeç prisja të më vije? Prisja ndonjë mesazh. Prita gjatë, nuk bindesha kollaj se ajo ditë s’do vinte. Kanë kaluar 26 vjet e ndoshta do kalojnë edhe më shumë se aq. Unë pa ty dhe ti pa mua.
Më kujtohet teksti i një kënge të Flor Mumajesit: “Nuk ka njeri që barkun e nënës nuk e ka pas’ shtëpi.” Më duhet ta pranoj që ti ishe shtëpia ime e parë, ashtu siç isha unë për fëmijët e mi. Ato po më thërrasin dhe unë jam ulur e shkruaj letra për ty. Letra që ti s’do t’i lexosh, letra që ti s’i meriton. Kohë që ti s’e meriton. Asnjëri nga ju s’e meriton, po unë vazhdoj të ëndërroj për ju.
Ndoshta jeni njerëz të mirë, ndoshta ti je njeri i mirë dhe ai jo, ndoshta ai është njeri i mirë e ti jo. Prapë shumë ndoshta. Mos vallë duhet ta quaj këtë letër “Ndoshta”? Jo, jo, se s’paska kuptim, ashtu siç nuk ka kuptim që unë vazhdoj të të dedikoj rreshta.
Kur fëmijët e mi sëmuren, kujtoj nga hiçi sesi dora jote s’e preku kurrë ballin tim dhe unë pastaj kam frikë kur mendoj për ty e ndihem në faj.
Ti nuk dukesh askund në jetën time dhe unë askund në jetën tënde. Me dhimbje pranoj se më mungon shumë shpesh, po ti mbase s’e meriton. U bënë vite e do bëhen shumë të tjera pa ty. Unë nuk besoj që të më kesh harruar, se një grua s’e harron dot lindjen e fëmijës. Unë uroj që ti të jesh mirë, ose...ose s’të uroj asgjë fare, po thjesht të paktën të jesh gjallë.
Jam ende e mendimit që, po kaloi koha, do jetë shumë vonë për ne të dyja. Unë dua të të njoh, dua të di çfarë kam marrë nga ti më shumë.
Më pëlqejnë macet më shumë se qentë, më pëlqen pranvera më shumë se dimri, kur kam stres më vjen për të vjellë, jam gjumashe dhe mezi zgjohem në mëngjes. Po ç’të duhen ty këto? Ç’i duhen kësaj cope letre këto?
Nuk të urrej, po uroj të jesh gjallë. Uroj të më kesh parë kur shkova në shkollë për herë të parë, kur u rrëzova para derës së shkollës e çava ballin, kur më zuri shiu në mes të korrikut, kur u ktheva nga shkolla në këmbë se s’kisha lekë as për autobus, kur ecja e mendoja për ty, kur dilja fshehurazi rrugës të takoja atë që sot është burri im, kur dola nga studio e fotografitë me fustanin e maturës veshur, kur po shkoja në shtëpi me lulet e para për Shën Valentin, kur dola për herë të parë nga shtëpia me unazë fejese në dorë, kur dola nga studio me punimin e diplomës të printuar, kur dola nga materniteti mama për herë të parë.
Uroj të kesh marrë lajme nga unë, të të kenë thënë sesi dyshoja që s’i përkisja kësaj familjeje, sesi qaja e vogël e kërkoja motër e zgjohesha çdo natë duke qarë. Unë atëherë s’e dija se kjo ishte e pamundur; e kërkoja e kërkoja me ngulm dhe s’e dija as vetë se motra e kujt mund të isha.
Vras mendjen shpesh nëse ke fëmijë të tjerë dhe, nëse po, a të dhemb që s’më ke dhe mua bashkë me ta? Po sikur zemra jote të jetë mbyllur përgjithmonë vetëm nga dhimbja për mua? Pse ata mund të jenë me ty e unë jo? Pse ma dhe këtë fat, këtë shenjë në jetë që s’do zhduket e mbushet deri kur unë vetë të mbyll sytë e të iki nga kjo botë?
A t’u tregoj fëmijëve të mi për ty? Nuk i trembem vdekjes më shumë se pendimit që vjen pasi ajo ka ardhur. Në një të premte tetori kujtoj sesi unë vuajta vdekjen e njerëzve që s’ishin as të mitë. Kam në qafë varësen me domethënien e emrave të tyre dhe unë këtë s’e kthej dot mbrapsht.
Unë s’e zhbëj dot fatin tim dhe as nuk mund ta fshij gjurmën e atyre që janë në jetën time, që ishin e ikën nga kjo botë dhe që do futen në jetën time vetëm prej fatit që më fale ti.
U bë vonë, kaloi shumë kohë dhe unë vazhdoj të merrem me këtë letër, e ti vazhdon të marrësh kohë nga jeta ime. Të të shoh njëherë në sy e të të them ç’ndiej, të të fajësoj që më le e papritur të hesht në mes të lotëve e të të shoh çdo detaj të fytyrës.
Një ditë vere a dimri, në rrugët me baltë e pellgje pas shiut të fortë që bie në Tiranë, të shoh sytë e tu e të të them se më mungove, po unë s’duhej ta pranoj këtë fakt për hir të prindërve që kam tani.
Po mbase ti s’do të vish kurrë dhe në jetën time s’do endem kurrë me duart që më dridhen duke ecur në këmbë apo me makinë për të mbërritur tek ti. Mbase s’do i shoh kurrë ato pellgje shiu rrugës për te ti, mbase atë ditë s’do ketë fare shi, ose diell, ose ndoshta ajo ditë s’do ekzistojë kurrë, po unë s’të zhbëj dot ty nga jeta ime. Unë ndoshta s’do mbërrij kurrë tek ti e as ti s’do mbërrish dot tek unë.
Do kapem fort pas ëndrrave për ty dhe do të të mendoj si gruan më të bukur që kam parë, gruan me më shumë dritë që kam parë, atë që s’e pashë më kurrë që nga dita që linda.
Të kam shkruar edhe herë të tjera dhe sigurisht që asgjë nga ato s’ka mbërritur tek ti. Dyshoj të mbërrijë ndonjëherë. Unë nuk e di si është historia, po ti më le, po këtë herë ndoshta edhe do të të pres!”
- Shkruar për Anabel nga një grua anonime, për rubrikën “Untold Stories” – streha ku rrëfejmë ato çaste kur zemra kërkon të flasë, qoftë për të mirat, qoftë për të vështirat, për ndjesitë më të thella që nuk duam t’i mbajmë brenda. Nëse edhe ju dëshironi të ndani historinë tuaj, na shkruani në [email protected].
