"Nuk e harroj kurrë atë moment. Ishte viti 2001 dhe isha vetëm 28 vjeçe. Sapo isha martuar dhe mezi prisja të nisnim një jetë tonën. Por jeta, siç duket, kishte planet e veta.

Preka një ditë një gungë në gjoks, por mendova: “Jam shumë e re për kancer.” Edhe mjekët më thanë të mos shqetësohem. Por kur mamaja ime u diagnostikua me kancer në vezore dhe u nda nga jeta vetëm pak muaj më pas, diçka brenda meje më shtyu ta kontrolloja sërish atë gungë. Rezultati? Kancer gjiri – në një fazë që nuk mund të injorohej.

Më hoqën të dy gjinjtë, kalova kimioterapi, dhe me të, humba shumë më tepër sesa flokët. Hyra në menopauzë. Jo një herë, por tri herë – nga kimioterapia, nga një mjekim hormonal, dhe në fund hoqa edhe vezoret për të parandaluar rrezikun.

Por askush nuk më tregoi se çfarë do të ndodhte me trupin tim si grua.

Të gjithë flisnin për mbijetesën, për luftën ndaj sëmundjes. Por askush nuk fliste për seksin. As për kënaqësinë. As për trupin tim që tani më dukej i huaj. Kur shtrihesha me burrin tim, ndihesha bosh. Nuk ndjeja gjë. Madje fillova të bëj seks vetëm për ta ruajtur lidhjen, jo se më vinte natyrshëm. Dhe nuk kuptoja çfarë po ndodhte me trupin tim – pse nuk ndjeja më kënaqësi, pse klitori nuk "zgjohej" më?

Nuk e dija se ishte një gjendje që quhet atrofia klitorale – një "tërheqje" fizike dhe ndjesore e pjesës më të ndjeshme të trupit të një gruaje. Askush nuk ma kishte përmendur. Asnjë mjek. Asnjë këshillë. Asnjë bisedë për këtë.

Vite më vonë, kur fillova të shkoj në trajnime për menopauzën dhe shëndetin seksual të grave, kuptova se nuk isha vetëm. Fillova të kuptoj se trupat tanë kanë nevojë për ndihmë – për trajtime, për hormonet që mungojnë, për rikthimin e ndjeshmërisë që humbasim pa e kuptuar.

Fillova një trajtim me estrogjen lokal dhe pak testosteron. Dhe ngadalë, shumë ngadalë, ndjesitë nisën të ktheheshin. Fillova të ndjej veten përsëri si grua. Si njeri. Jo vetëm si mbijetuesja e kancerit.

Sot, nuk kam më asnjë shenjë të sëmundjes. Jam më mirë se kurrë. Por do të doja që dikush të më kishte treguar më parë. Që dikush të më kishte thënë se nuk ishte turp të flisje për seksin pas kancerit. Që kënaqësia nuk është një luks, por pjesë e rëndësishme e jetës dhe shëndetit.

Nëse po kalon të njëjtën gjë, të lutem mos hesht. Kërko ndihmë. Pyet mjekun. Thuaj që nuk ndihesh mirë. Ti meriton të jesh mirë – jo vetëm gjallë, por edhe e plotë. Edhe e dëshiruar. Edhe e kënaqur," nga një ndjekëse e sinqertë e Anabel.

Shënim: Artikulli është përshtatur nga redaksia për qëllime editoriale dhe qartësie. Copyright Anabel.al / Ndalohet ribotimi pa lejen e redaksisë.

Të tjera letra në "Mes nesh":

"I'll never forget that moment. It was 2001 and I was only 28 years old. I had just gotten married and I couldn't wait to start a life of our own. But life, it seems, had its own plans.

I felt a lump in my breast one day, but I thought, “I’m too young for cancer.” Even the doctors told me not to worry. But when my mother was diagnosed with ovarian cancer and passed away just a few months later, something inside me prompted me to check that lump again. The result? Breast cancer—at a stage that could not be ignored.

I had both breasts removed, I went through chemotherapy, and with it, I lost a lot more than just my hair. I went through menopause. Not once, but three times – from chemotherapy, from a hormonal treatment, and finally I had my ovaries removed to prevent the risk.

But no one told me what would happen to my body as a woman.

Everyone was talking about survival, about fighting the disease. But no one was talking about sex. Not about pleasure. Not about my body, which now seemed foreign to me. When I lay with my husband, I felt empty. I felt nothing. I even started having sex just to maintain the relationship, not because it came naturally to me. And I didn't understand what was happening to my body – why didn't I feel pleasure anymore, why wasn't my clitoris "awakening" anymore?

I didn't know it was a condition called clitoral atrophy – a physical and sensory "shrinkage" of the most sensitive part of a woman's body. No one had mentioned it to me. No doctor. No advice. No conversation about it.

Years later, when I started going to trainings on menopause and women's sexual health, I realized I wasn't alone. I began to understand that our bodies need help – for treatments, for missing hormones, for restoring the sensitivity we lose without realizing it.

I started a treatment with local estrogen and a little testosterone. And slowly, very slowly, the sensations started to return. I started to feel like a woman again. Like a human being. Not just like a cancer survivor.

Today, I have no more signs of the disease. I'm better than ever. But I wish someone had told me earlier. That someone had told me that it was not shameful to talk about sex after cancer. That pleasure is not a luxury, but an important part of life and health.

"If you're going through the same thing, please don't keep quiet. Get help. Ask a doctor. Say you don't feel well. You deserve to be well – not just alive, but whole. And desired. And content," from a sincere follower of Anabel.

Note: The article has been adapted by the editorial team for editorial purposes and clarity. Copyright Anabel.al / Reprinting without the permission of the editorial team is prohibited.

Other letters in "Among Us":