Më shkoi nëpër mend të mbyllja Facebook-un, por nuk ishte zgjidhje. Po sa bukur paskemi dalë! E punë e madhe që do të na shohin, unë kisha kaq kohë pa të dashur! Po ia pranoja vetes që isha krenare për Këpucën, doja që të tjerët të viheshin në dijeni për marrëdhënien që kisha me të. I bëra fotos like, për t’i dhënë Asaj mesazhin që isha dakord me hedhjen e fotove pa më pyetur.

– Është akoma pika e mëngjesit dhe ke marrë 57 like, – më thotë Vadiku, – gjysmat ta kanë bërë like nga inati kuptohet. Unë qesh me një sy në Facebook dhe një sy në celular, për të qenë e vëmendshme ndaj sms-ve që Këpuca më dërgonte non stop.

– Vjen Lola sot, – i them, – do dalim për darkë?
– Pse nuk organizohemi për drekë? – Mania e tij për të kundërshtuar është e pashmangshme.
– Sepse do të shkojë në shtëpi më parë, – i them, – gjithsesi nëpërmjet Whatsapp-it kam komunikuar pak, pasi më lajmëroi me email qe po vinte.
– Na u nxi jeta: Facebook, email, Instagram, Whatsapp, Viber… s’po arrijmë të takojmë njerëzit, se konsumohemi online.
Vadiku ka të drejtë, por nuk është zgjedhje e bërë nga ne, mendoj se është diçka e diktuar nga koha e pakët që kemi. Mënyra të tilla na mbajnë gjallë për të mos vdekur, mykyr në zyrë.

Ndahem me Vadikun për të shkuar në shtëpi, ku një dush i ngrohtë më hoqi 2 kilet e tepërta që kisha vënë nga make up-i i një nate më parë. U vesha me një palë xhinse dhe çizme të gjata deri tek gjuri, por të sheshta, dhe një t-shirt të zi të ngushtë dhe fluturova poshtë shkallëve. Në fakt pallati ku jetoj ka ashensor, por meqenëse shqiptarët nuk bien asnjëherë në të njëjtën mendje për çdo gjë në përgjithësi dhe sidomos për pagesat, ashensori ishte jashtë përdorimit, pasi nuk paguhej mirëmbajtja.

Këpuca më priste poshtë. E puthura e tij më zapton të gjithë fytyrën dhe bën me infarkt të gjithë komshinjtë e mi, gjysma e të cilëve monitorojnë të gjitha hyrjet dhe daljet nga pallati.

U nisëm për në Durrës. Dëgjoja zemrën të më rrihte fort. Kjo është ëndërr, për mua po. Ku mund të gjesh sot një djalë kaq të bukur, të kompletuar, me shkollë, punë, prona e më the të thashë, që të të rri dhe pronto?! Ky një gjë duhet ta ketë, mendova. Një gjë që nuk shkon duhet të jetë se s’bën, se s’ka mundësi! Po më shkonte nëpër mend t’i telefonoja Asaj dhe ta pyesja një herë. Ajo me siguri ka informacion për Këpucën. Jo, jo! Do ta pyes nëse e takoj, megjithëse nuk do të jetë nevoja për ta pyetur. Ajo do të më tregojë vetë të gjithë historikun e Këpucës, që nga dita e lindjes, si i vdiq gjyshi, a ka luajtur me karrocë me kushineta dhe deri tek të dashurat, duke i shumëzuar me 100 kuptohet.

Këpuca e ndalon motorin buzë detit, mua më ngjiten flokët nga lagështira pas kokës dhe më humbet i gjithë sharmi.
Këpuca qesh dhe më llaston.

– Mos mendo se të shikon njeri flokët, ti ke gjëra të tjera shumë të bukura për të parë, përveç flokëve.
– Pse, çfarë shikojnë meshkujt? – e pyes.
– Gjoksin, vithet mbase, s’e di, unë të shoh vetëm ty.
– Ti gënjen bukur, – i them dhe e puth butë në buzë. Nuk zgjatem në majë të gishtave, Këpuca ka dëshirë të më puthë dhe përkulet ai mbi mua. Hymë në restorant dhe Këpuca, pasi lë telefonin mbi tavolinë, largohet për të larë duart.

Telefoni i tij është mbi tavolinë! Çfarë të bëj? Ta marr t’ia kontrolloj? Apo është turp? E marr telefonin, ndërkohë që duart me dridhen dhe zemra fillon të më rrahë si e çmendur. Shtyp butonin jeshil dhe më dalin të gjitha thirrjet. Emri im kryeson listën, duke u përsëritur pothuajse në çdo dy apo tri thirrje që ai ka pasur. Nuk shoh asnjë emër të dyshuar ose ndonjë “shpirti një”, “shpirti dy”, apo “shpirti tre”. Kaloj tek sms-të! Vetëm sms-të e mia. Gjaku më ka shkuar në tru dhe sytë më shohin me njolla. Arrij të dalloj që përdor dhe Whatsapp, por nuk mund ta hap. Mbyll telefonin dhe e vendos lehtë mbi tavolinë me një ndjenjë lehtësimi dhe inati që nuk gjeta asgjë. Po çfarë po kërkoja?! Pse kam këtë mani për t’i prishur gjërat e bukura?! Sa turp, çfarë gjesti! Po të ma kishte bërë njeri mua?! Po ky si e mbajtka telefonin pa kod?!

– Çfarë ndodhi, Aline? S’je mirë?
Këpuca u ul në krahun tim dhe më shikonte me habi.

– Asgjë, zemër, – i them, – një shoqja ime më telefonoi që po vjen nga jashtë dhe i duhen disa gjëra nga unë.
– Pa merak, mund ta takojmë në darkë së bashku, apo doni të rrini vetëm? Më thuaj. Po s’ka asgjë për t’u stresuar, do të mbarojmë shpejt këtu. Kisha vetëm dëshirë të të shihja. Sot në mëngjes u zhduke ashtu dhe më mërzite, me thënë të drejtën. Mendova se do të më prisje sa të më dilte gjumi.

– Më fal, ke të drejtë. Pata një rast urgjent nga puna dhe më duhej të kaloja në zyrë.
Ç’po bëja? Gënjeshtra e dytë brenda pesë minutash. Po çfarë t’i thosha? Që nuk isha e sigurt? Që ai mund të kishte kë të donte ne Tiranë, ku raporti është një djalë dhe pesë vajza?!
– OK, këtë herë po të fal, por mos e përsërit më herë tjetër. – Ai qesh dhe më kap nga dora, shihemi në sy gjatë, sikur sapo kemi thënë “Të dua”.

* Aline Bertrand është pseudonim për të ruajtur anonimatin e autores.